τα κύτταρα μας περιέχουν το σύμπαν
το άζωτο στο DNA μας
το ασβέστιο στα δόντια μας
ο σίδηρος στο αίμα μας
και ο άνθρακας στις μηλόπιτες μας
σφυρηλατήθηκαν στο εσωτερικό καταρρεόντων αστεριών
είμαστε όλοι αστερόσκονη
και μπλαμπλαμπλα
απομεινάρια
υπολείμματα
κατάλοιπα
αυτό είμαστε
τα λείψανα νεκρών από καιρό αστεριών
που βρήκαν οι γείτονες κρεμασμένα
μπροστά από τον μεγάλο καθρέφτη
της αδράνειας
το κατακάθι του πρωινού καφέ
σερβιρισμένου με κουβεντούλα
για θάνατο και διαζύγια
άχου μας!
κι άκου μας κιόλας τώρα:
τα κελιά μας περιέχουν το σύμπαν
και όχι το σύμπαν τα κελιά μας
είμαστε φυλακισμένοι στο σύμπαν
και δεν υπονοώ
καμία μορφή ιδεατής ελευθερίας
δεν υπάρχουν αντιφατικές ερμηνείες
απλά πολλά αντιφατικά μυαλά
που προσπαθούν απεγνωσμένα
να ερμηνεύσουν τον κόσμο γύρω τους
όταν δεν έχουν ερμηνεύσει καλά καλά
τον κόσμο μέσα τους.
δεν σου λέω να κατασταλάξεις
στον αναρχισμό ή στον μηδενισμό
και να σταματήσεις να αμφιταλαντεύεσαι ανάμεσα τους
αλλά να καταλάβεις επιτέλους
αν προτιμάς τον καφέ σου
με ή χωρίς γάλα
η φυλακή μας περιέχει το σύμπαν
και το σύμπαν αποτελεί τα κύτταρα μας
άρα είμαστε ελεύθεροι-πολιορκημένοι
μέσα στους εαυτούς μας, είπε
και έχυσε τα μυαλά της στον τοίχο
προτού προλάβω να την παρηγορήσω
λέγοντας της ότι ούτε το σύμπαν μπορεί να μας ξεφορτωθεί
***
το ασβέστιο στα δόντια μας
ο σίδηρος στο αίμα μας
και ο άνθρακας στις μηλόπιτες μας
σφυρηλατήθηκαν στο εσωτερικό καταρρεόντων αστεριών
είμαστε όλοι αστερόσκονη
και μπλαμπλαμπλα
απομεινάρια
υπολείμματα
κατάλοιπα
αυτό είμαστε
τα λείψανα νεκρών από καιρό αστεριών
που βρήκαν οι γείτονες κρεμασμένα
μπροστά από τον μεγάλο καθρέφτη
της αδράνειας
το κατακάθι του πρωινού καφέ
σερβιρισμένου με κουβεντούλα
για θάνατο και διαζύγια
άχου μας!
κι άκου μας κιόλας τώρα:
τα κελιά μας περιέχουν το σύμπαν
και όχι το σύμπαν τα κελιά μας
είμαστε φυλακισμένοι στο σύμπαν
και δεν υπονοώ
καμία μορφή ιδεατής ελευθερίας
δεν υπάρχουν αντιφατικές ερμηνείες
απλά πολλά αντιφατικά μυαλά
που προσπαθούν απεγνωσμένα
να ερμηνεύσουν τον κόσμο γύρω τους
όταν δεν έχουν ερμηνεύσει καλά καλά
τον κόσμο μέσα τους.
δεν σου λέω να κατασταλάξεις
στον αναρχισμό ή στον μηδενισμό
και να σταματήσεις να αμφιταλαντεύεσαι ανάμεσα τους
αλλά να καταλάβεις επιτέλους
αν προτιμάς τον καφέ σου
με ή χωρίς γάλα
η φυλακή μας περιέχει το σύμπαν
και το σύμπαν αποτελεί τα κύτταρα μας
άρα είμαστε ελεύθεροι-πολιορκημένοι
μέσα στους εαυτούς μας, είπε
και έχυσε τα μυαλά της στον τοίχο
προτού προλάβω να την παρηγορήσω
λέγοντας της ότι ούτε το σύμπαν μπορεί να μας ξεφορτωθεί
***
Κάποτε όταν ήμουν μικρός είδα με τους γονείς μου ένα αστέρι να πέφτει στη
θάλασσα. Με προέτρεψαν να κάνω μια ευχή
και εγώ ζήτησα από το νεκρό αστεράκι να σώσει έναν οικογενειακό μας φίλο απ’
τον καρκίνο του. Ο φίλος μας πέθανε όσο και το αστέρι το οποίο τελικά δεν είχε
πέσει στο νερό αλλά στο υπόλοιπο σύμπαν. Έκτοτε όταν θέλω να ευχηθώ κάτι
ντύνομαι πρόχειρα, πετάω λίγο οδοντόπαστα στα μούτρα μου αντί για τα δόντια και
πηγαίνω στο πλησιέστερο ογκολογικό νοσοκομείο. Εκεί βλέπω τους άρρωστους και
από μέσα μου εύχομαι ότι θέλω τέλος πάντων να ευχηθώ. Όχι για να γίνει. Όταν
θες κάτι πάρα πολύ η ελεύθερη αγορά συνωμοτεί για να διαβάσεις Κοέλιο. Απλά να.
Κάποιος πρέπει να πει στους καρκινοπαθείς πώς δεν είναι μόνο οι μεταστάσεις που
πολλαπλασιάζονται μέσα τους. Είναι και η ποίηση. Θα πεθάνει μαζί τους κι αυτή
όπως και ο καρκίνος αλλά τουλάχιστον θα πάρει τη δόση της από χημειοθεραπεία
και θα προλάβει να τους σιγοψυθιρίσει στο αυτί:
«Γαμιέται το σύμπαν»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου